Vera Vertelt over Jannie

Jannie is boos, gefrustreerd en niemand die haar begrijpt. Vera ziet haar boosheid in haar frêle lijf en het vuur in haar ogen.

Sinds 2010 ben ik jobcoach bij Neos. Als jobcoach begeleid ik mensen op weg naar dagbesteding en/of (vrijwilligers-) werk, en dat doe ik met heel veel plezier! In de loop der jaren heb ik mijn ervaringen opgeschreven over de talloze boeiende ontmoetingen die ik heb gehad. De mensen die ik begeleid, hebben vaak een lange weg afgelegd en nog te gaan. Ik ben regelmatig ontroerd door alle ervaringen, maar ook verwonderd over de kracht en de humor die schuilt in de mens. Ik wil mijn ervaringen hier graag met je delen en misschien voel je diezelfde emoties. Laat mij weten wat mijn verhalen met je doen.
Jobcoach van dak- en thuislozen, een prachtig beroep!

Dit had ik anders moeten aanpakken

Ik werk sinds 2 maanden als jobcoach bij Neos. Ik maak, samen met Pieter van de gemeente, kennis met Jannie. Jannie is boos, heel boos. Niet op mij, niet op de Gemeente, Jannie is boos op de wereld. Ze verblijft sinds 7 maanden op een locatie binnen Neos en het gaat haar allemaal veel te langzaam. Begeleiders begrijpen haar niet, zegt ze. Familie begrijpt haar niet, vrienden (die op één hand te tellen zijn) begrijpen haar niet. Ik heb met haar te doen tijdens ons kennismakingsgesprek, ik zie en voel haar frustratie. Ze heeft een knap gezicht maar haar frustraties tekenen er lijnen in die er niet zouden moeten zitten. Ze wil een kans, ze verdient die ook als ik haar levensverhaal zo hoor. We horen haar aan en praten met haar. Pieter van de gemeente legt uit dat ze een jobcoach gaat krijgen om haar te begeleiden naar een stabiele toekomst wat werk betreft.

Jannie wil maar één ding

Jannie is 34 jaar jong, ze heeft 2 kinderen die ze door tragische persoonlijke omstandigheden in het verleden niet meer mag zien. Tijdens ons gesprek zie en hoor ik hoe boosheid haar heeft gevormd tot de vrouw die ze is, gekwetst, gefrustreerd, vooral in de steek gelaten.

Ze zegt op hoge poten dat ze maar één ding wil van de gemeente en de jobcoach “een opleiding volgen in de zorg”. Met vuur in haar ogen zegt ze dat ze dit verdient, dat ze er recht op heeft. Ik wil het liefst fysiek een stapje terug doen tijdens dit gesprek, vanwege dat vuur in haar ogen. Ik merk dat ik niet eerder kennis heb gemaakt met zoveel boosheid in zo’n frêle vrouwelijk lijf. Ze geeft meteen aan dat ze een laptop nodig heeft om een opleiding te kunnen volgen. Ze eist dat de jobcoach de werkgever gaat vinden die bij de opleiding hoort en dat de gemeente de opleiding gaat betalen.

We gaan akkoord met haar eisen, omdat we allebei merken dat haar eisen voortkomen uit onzekerheid, uit kwetsbaarheid. Ze ziet zichzelf als een stoere vrouw die zichzelf altijd gered heeft. En ja, dat is ook eigenlijk zo.

Een nieuwe start met een doel, en dan toch….

Ik ga met haar aan de slag. Gaandeweg het traject wordt ze minder boos, meer toegankelijk. Sterker nog, ze kan over haar verleden vertellen zonder iemand in elkaar te hoeven slaan. We lachen samen, roken samen, delen ervaringen over series die we gezien hebben en we mogen elkaar. Ik vind de juiste opleiding voor haar en een werkgever. De gemeente financiert haar studieboeken en een laptop. Ze maakt een nieuwe start in het leven en ze is inmiddels veel minder gefrustreerd in haar verblijf op de locatie; ze is op zichzelf maar vriendelijk naar de begeleiders en medebewoners.

Ze is 10 maanden bezig met haar opleiding en het bevalt haar goed! Ze heeft een fijne klik met de oudjes die zij begeleidt vanuit haar studie, ze vindt het heerlijk om voor ze te zorgen. Ook de theorie gaat goed, ze slaagt voor alle toetsen. Ze heeft nog twee maanden te gaan, dan heeft ze haar diploma op zak. Iedereen is trots op haar: haar begeleiders op de locatie, Pieter van de gemeente en ik.

En dan, 4 weken voordat ze afstudeert. Op de locatie vinden ze een laptop, studieboeken, sleutels van haar kamer en een briefje. “Ik kan het niet”.  Ze is verdwenen. Weg.  Ze heeft haar sleutels achter gelaten op de balie. Ze is gewoon weg. Een dikke maand voor het examen en het behalen van haar diploma.

Ik ben verbijsterd

Ik snap het niet, ze had alles in handen om haar toekomst op te bouwen, het diploma wat ze zo graag wilde en verdiende. We hadden een goede band en nu is ze verdwenen zonder iets met mij te delen. Ik voel me te kort schieten als haar jobcoach.

Anderhalf jaar later komt ze toevallig, via social media, bij mij in beeld. Ze blijkt destijds vertrokken te zijn met een man die ze kende vanuit haar verleden. Ik kijk naar haar foto’s en zie een kwetsbare Jannie met een stoere man. Ik hoop dat hij lief voor haar is.

Het is na al die jaren nog steeds een raadsel voor me. Waarom vertrok ze? Waarom heeft ze haar kansen niet gegrepen? Het enige dat ik kan bedenken is dat zij zolang heeft geleefd met mislukkingen, dat zij daarom het succes misschien niet aan zou kunnen. Maar dat is psychologie van de koude grond. Ze heeft me in elk geval geleerd dat niets is wat het lijkt, dat ik me nog meer moet verdiepen in het hoofd en hart van mijn kandidaten. Ik leer van elke kandidaat, elke dag en dat al jarenlang. Dat is veel waard wat mij betreft voor de mensen die ik mag begeleiden. Het traject dat we samen doorlopen is en blijft immers een vrijwillige keuze van de kandidaten!